αφήστε όλα τα λουλούδια ν' ανθίσουν

alpha 989

5 Μαρτίου 2014

Συνέντευξη του Γρηγόρη Ψαριανού στον Σπύρο Χαριτάτο.

(ακούστε την συνέντευξη στον alpha989 εδώ:)

-Γρηγόρης Ψαριανός, βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, στην παρέα μας. Τι κάνετε;

Έχουμε πέσει και σε πολλά ποτάμια και ράφτινγκ έχουμε κάνει και από τις κολυμβήθρες έχουμε πηδήξει από ψηλά, απ’ τις ψηλές κολυμβήθρες όχι από αυτές του Σιλωάμ, κάτω του σκαντζόχοιρου.

-Διαβάστε μου λίγο τη δική σας σκέψη, τη δική σας άποψη για το νέο αυτό κόμμα, το νεοσύστατο, του δημοσιογράφου του Σταύρου Θεοδωράκη.

            «Αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν»,  λέει μια παλιά μαοϊκή παροιμία, κινέζικη, αλλά κινέζικη της πορείας προς το λαό. Αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν λοιπόν, καλό είναι αυτό αλλά αν όλα αυτά τα λουλούδια μπορούσαν ν’ αποτελέσουν έναν ωραίο κήπο, όλα μαζί, θα ήταν πολύ καλύτερα απ’ ότι να είναι μεμονωμένα το καθένα στη γλάστρα του.

Ο Σταύρος είναι φίλος. Μου προξένησε μεγάλη έκπληξη η κίνηση αυτή, η πρωτοβουλία. Καλά το ‘κανε, καλά την είδε τη δουλειά, μέσα σ’ όλη αυτή την πολυδιάσπαση, σου λέει, τι πέντε περιοχές της κεντροαριστεράς, τι έξι. Υπάρχει χώρος και για σας και για μένα και για δυο-τρεις ακόμα. Δηλαδή, μέχρι δέκα μπορούμε να φτιάξουμε καμιά εικοσαριά κόμματα. Νομίζω ότι όλα αυτά, κάποια στιγμή, κάπου, θα συναντηθούν. Είναι νομοτελειακό αυτό. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

-Λέτε ότι έρχεστε κοντά σ’ αυτό που είπε χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης, ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει και αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει είναι να υπάρχει μια συμμετοχική δημοκρατία που πολλοί, εκπροσωπώντας ένα κόμμα ή αν θέλετε ελεύθερα τη σκέψη τους, συμμετέχουν όλοι μαζί σε μια κοινή τάση, σε μια κοινή απόφαση;

            Αυτό έλεγε και η πρωτοβουλία των 5 Δημάρχων, το Φόρουμ που έγινε πριν 2-3 μήνες, όλες αυτές οι κινήσεις των μικρών τμημάτων και κομματιδίων και πολιτικών μορφωμάτων που ξεπήδησαν απ’ το πρώην ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Οι οικολόγοι είναι πολυδιασπασμένοι, υπάρχουν τάσεις και αποχρώσεις παντού, σε όλα τα κόμματα της λεγόμενης αυτής κεντροαριστεράς, του τρίτου πόλου, πως αλλιώς να το πω…

-…του μακρύτερου σκεπτικού…

            Ναι, πραγματικά είναι το μακρύτερο. Γιατί όλο αυτό το πράγμα μαζί - και ως ποσοστό – είναι ένα πλειοψηφικό ρεύμα στο εκλογικό σώμα του ελληνικού λαού. Αν δηλαδή αθροίζονταν αυτές οι δυνάμεις  σε μια συμπαράταξη, το πρώτο αποτέλεσμα θα ήταν 20%, το δεύτερο θα ήταν 35%. Σας το λέω δηλαδή ευθέως, είναι ένα πλειοψηφικό ρεύμα η κεντροαριστερά. Πάντα ήταν.

-Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει όταν υπάρχουν τόσες διαφορετικές προτάσεις;

            Χάνουν όλοι όσοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αυτήν την Κεντροαριστερά. Χάνουν δηλαδή όλοι, όλες αυτές οι φυλές των τακτικών και ατάκτων του ΠΑΣΟΚ, χάνουν όλες οι αποχρώσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς, των οικολόγων, το ποτάμι, τα ρυάκια, οι 58, όλοι αυτοί χάνουν. Χάνουν από λίγο ο καθένας και πάρα πολύ όλοι μαζί.

Και το ίδιο αντιστρόφως, θα κερδίζανε πολύ ο καθένας και πάρα πολύ όλοι μαζί αν συγκροτούσαν αυτόν τον χώρο της μεσαίας αριστερής παράταξης. Μιας συμπαράταξης, όχι ως κόμμα, ως μια πλατιά συμμαχία, μια συνένωση πολιτικών δυνάμεων που έχουν να κάνουν με τις λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις, που θέλουν την ανόρθωση της χώρας, τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας, μεγάλες θεσμικές αλλαγές στα φορολογικά, στα ασφαλιστικά, στα εργασιακά, μια σταθερότητα στις ανθρώπινες και οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις, μεγάλες αλλαγές, αναθεώρηση του Συντάγματος, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης Υπουργών, της ασυλίας των Βουλευτών, όλα αυτά τα πράγματα που πρέπει ν’ αλλάξουν. Ο τρόπος που λειτουργούν οι εφορίες, ο τρόπος που λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Αυτό το απαράδεκτο πράγμα που συμβαίνει με τη Δικαιοσύνη, που είτε είναι κόντρα στο δημόσιο αίσθημα είτε κάνει λευκή απεργία και για να πάρεις μια απλή απόφαση θέλεις πέντε χρόνια, δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια. Αυτά όλα αν δεν μπουν σε μια σειρά, αυτή η τρομερή γραφειοκρατία που βασανίζει όλο τον κόσμο και την οικονομία και τις επιχειρήσεις και τις πρωτοβουλίες και τα πάντα. Αυτά όλα, όλοι ξέρουν ότι πρέπει ν’ αλλάξουν. Η παρέα όμως του Αντώνη Σαμαρά δεν θέλει να τα’ αλλάξει. Η παρέα του Αλέξη Τσίπρα ακόμα χειρότερα μην πω. Θέλει να μας γυρίσει σε μια virtual reality, σε μια εικονική πραγματικότητα πάνω στην οποία φάγαμε τα μούτρα μας.

Αλλά μαζί όμως, με πυλώνα το χώρο της κεντροαριστεράς κι ένα τμήμα της κεντροδεξιάς, ακόμη κι ένα τμήμα της μαρξιστικής αριστεράς θα μπορούσε να συμπορευτεί - ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ εννοώ – τουλάχιστον για 3-4 χρόνια έως ότου γίνουν αυτές οι μεγάλες θεσμικές αλλαγές στις οποίες όλοι θα συμφωνούν και δεν μπορεί να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του.

-Ωστόσο κύριε Ψαριανέ, αυτοί που δεν θέλουν να τα’ αλλάξουν εμφανίζονται οι πλέον συσπειρωμένοι απ’ αυτούς που θέλουν να τα’ αλλάξουν που ενώ έχουνε κοινές θέσεις ξαφνικά εμφανίζονται να διαλύονται. Παράδειγμα, έχω παρακολουθήσει την τάση σας και την αποφασιστικότητα σας να πάτε ένα βήμα μπροστά, ακόμη κι αν συγκρουστείτε με τον αρχηγό του κόμματος σας, γιατί θέλετε όντως να ζήσετε αυτό που θεωρείτε καλύτερη μέρα. Βλέπετε όμως στην πορεία ότι χαλάει αυτό.

            Όχι συγκρουσιακά. Το ‘χουμε κάνει επειδή πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει και είναι αυτονόητο ότι η Δημοκρατική Αριστερά θα έπρεπε όταν συμμετείχε και για όσο ήταν στην Κυβέρνηση να είναι πυλώνας των μεταρρυθμίσεων. Και δεν ήταν. Δεν πίεσε όσο έπρεπε για μεταρρυθμίσεις. Δεν κράτησε όσο έπρεπε να κρατήσει μια πίεση και προς τους άλλους δυο κυβερνητικούς εταίρους, για να γίνουν πραγματικά αυτές οι αλλαγές.

Θέλουμε όλοι αλλαγές αλλά χωρίς αλλαγές. Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο μια γελοιογραφία που λέει ότι είμαστε όλοι ελληνάρες, όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές, αλλά προς Θεού, μη μου αλλάξεις εμένα τίποτα.

Και αυτοί που δεν θέλουν δεν είναι μόνο οι κυβερνώντες, τα συμφέροντα, η λέσχη της δραχμής. Αυτά είναι τα εύκολα. Η λέσχη της δραχμής θέλει να πάμε στην καταστροφή, να πάμε στη δραχμή, για να κερδοσκοπήσει γιατί έχει επενδύσει στην καταστροφή και στην επιστροφή στο τέως νόμισμα. Δεν ξέρω αν έχει επενδύσει και σε πιο παλιά νομίσματα. Στο φοίνικα.

Λοιπόν, δεν είναι μόνο η λέσχη της δραχμής, δεν είναι μόνο αυτοί που επιδιώκουν την επιστροφή στον παλαιοκομματισμό και στις συνήθειες αυτές που μας κατέστρεψαν, δεν είναι μόνο κάποιοι πρώην Κυβερνώντες. Είναι και όσοι δε θέλουν να χάσουν προνόμια. Τα κεΧτημένα τους. Κάποια κεΧτημένα. Ξέρετε τι πάει να πει αυτό το «κεΧτημένα», το λέω επίτηδες με «Χ» γιατί είναι ακόμη πιο χυδαίο από την πραγματικότητα. Τα κεχτημένα είναι στην πραγματικότητα κάτι προνόμια – κατά παραχώρηση - , άδικα προς το κοινωνικό σύνολο, τα οποία βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο αλλά ωφελούν πάρα πολλούς συντεχνιάρχες, συνδικαλιστές, παπαρολόγους, κάτι μαϊμούδες, κάτι τυφλούς με δίπλωμα οδήγησης και μάτι γαρίδα, κάτι συνδικαλισταράδες τύπου Φωτόπουλου, Μπαλασόπουλου, Καλφαγιάννη. Δηλαδή τέτοιου τύπου τύποι οι οποίοι έχουν ζητήσει πολιτικό άσυλο στο ΣΥΡΙΖΑ και σφυράν αδιάφορα και είναι πάνω στα μπαλκόνια μαζί με κάτι καλλιτέχνες οι οποίοι αφού τα φάγανε από κάθε μεριά, από ΜΚΟ, από κρατικές επιχορηγήσεις, από το Υπουργείο Πολιτισμού, από παντού, τώρα κουνάνε τα δάχτυλα στις τηλεοράσεις και τραγουδάνε για το λαό μ’ ένα δάκρυ στα μάτια κι έχουν κι από δυο νησιά ο καθένας. Θέλετε να σας πω καμιά δεκαριά ονόματα; Δε χρειάζεται νομίζω.

Λοιπόν, εγώ αυτό ήθελα να σας πω: Πρέπει να προχωρήσουμε στη συγκρότηση όχι μόνο της κεντροαριστεράς αλλά και ενός μεταρρυθμιστικού ρεύματος που δεν περιλαμβάνει μόνο κεντροαριστερούς. Περιλαμβάνει τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που δεν αντέχει άλλο να υφίσταται ταπεινώσεις και μειώσεις μισθών και συντάξεων ενώ μεταρρυθμιστικά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Βρίζουμε τα μνημόνια και τις Τρόικες, αλλά αυτά που έπρεπε να έχουμε κάνει και που ζητούσαν τα μνημόνια ακόμη τα κάνουμε γαργάρα. Και κάνουμε πράγματα που δε ζητούσε κανένας Όλι Ρεν και κανένας Τροϊκανός. Τα ζητούσαν εδώ κάτι λαμόγια δικά μας.

-Περιμένω πότε θα τα πούμε και από κοντά. Έστω κι αν κάνουμε εγγραφή εκπομπής αν δεν σας βρω πρωί-πρωί, γιατί έχουμε πολλά να πούμε.

            Κάποια στιγμή αλλά είμαστε στο πέρα-δώθε, τρέχουμε συνέχεια.

-Καλό είναι το πέρα-δώθε

            Δεν είναι πολύ καλό το πέρα-δώθε. Δεν είναι πάντα καλό. Το να έχεις μια συγκροτημένη πορεία είναι πολύ καλύτερο. Κι ελπίζω κάποια στιγμή, όλα αυτά τα ποτάμια, τα ρυάκια, οι πενηνταοχτάρηδες , οι δημαρίτες, οι δημαροσκεπτικιστές, οι πασοκογενείς, να συναντηθούν κάπου για να κάνουμε κάτι. Για να πάμε δυο βήματα μπροστά. Γιατί στο τέλος θα μείνουμε εδώ στο βάλτο και θα κοάζουμε μαζί με τα βατράχια.

-Γι’ αυτό μ’ αρέσετε κύριε Ψαριανέ. Γιατί είστε διαφορετικός στον τρόπο που μιλάτε και στον δημόσιο λόγο. Γιατί σέβεστε το δημόσιο λόγο και δεν μπαίνετε σε στερεότυπα και σοβαροφάνειες προκειμένου να κερδίσετε συμπάθειες απαραίτητα. Σας χαιρετώ, ευχαριστώ πολύ.