Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη

Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

τοποθέτηση του περ. συμβούλου της "αττικής γης" Δ. Βαρελά σχετικά με την αξιολόγηση των ΔΥ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ 14η
25/6/2014

ΘΕΜΑ Η.Δ.: Συζήτηση σχετικά με την αξιολόγηση του προσωπικού των δημοσίων υπηρεσιών του Ν. 4250/2014

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Δημήτρης Βαρελάς

         Αγαπητοί εργαζόμενοι, αγαπητοί συνάδελφοι. Θα προσπαθήσω να πω μερικά πράγματα, χωρίς πολιτικολογίες και χωρίς γενικότητες. Και κάποια που δεν θα είναι ευχάριστα. Ελπίζω στο τέλος, μια εναλλακτική πρόταση να ακουστεί ευχάριστα.
Η αξιολόγηση στην Ελλάδα, οι αξιολογήσεις γενικά, είναι μακριά ιστορία και πονεμένη ιστορία. Από την εποχή που κάποτε αποτελούσαν μέσο διώξεων αντιφρονούντων, φτάσαμε στο μπάχαλο της τελευταίας - τουλάχιστον - εικοσαετίας, όπου κανένας δεν αξιολογεί κανέναν και κάθε ένας κάνει ότι γουστάρει. Και στον τομέα αυτό δεν είμαστε μια κανονική χώρα. Δεν χρησιμοποιώ άλλους όρους, αριστερή, δεξιά, καπιταλιστική, σοσιαλιστική. Δεν είμαστε κανονική χώρα.
Δεν υπάρχει αξιολόγηση δομών, ούτε σχέδιο για τις δομές. Έχω κάνει πολλά χρόνια στην Πρωτοβάθμια Αυτοδιοίκηση. Από το ΄80 και μετά στήναμε τρεις και λίγο Δημοτικές Εταιρείες που καλά καλά δεν ξέραμε γιατί τις κάναμε. Και κατά κανόνα έμπαιναν μέσα. Και όποιος τολμούσε έτσι μια φράση να πει, παιδιά να το ξαναδούμε, γινόταν εχθρός.
Οι διαδικασίες, οι δομές είναι ξεπερασμένες. Έβλεπα χθες μια προκήρυξη μας για την προμήθεια ελαστικών. Κατ΄ αρχάς, ο κάθε τομέας και Γραφείο Προμηθειών είναι τελείως παράλογο. Επίσης να μην γίνεται ηλεκτρονικά προμήθεια ελαστικών είναι επίσης παράλογο, σήμερα. Έχουμε καθυστερήσεις δεκαετιών. Μπορούν το Γραφείο, ένα για όλη την Περιφέρεια κάθε πρωί να βλέπει στο κομπιούτερ τις τιμές, τις προδιαγραφές και να αποφασίζει. Και να παραλαμβάνει σωστά βεβαίως. Χρειάζεται βέβαια και νομική απλοποίηση της διαδικασίας  .
Είμαστε ξεπερασμένοι και είναι ένας από τους λόγους, που περνάμε την κρίση τόσο δραματικά σε σύγκριση με άλλους. Η αξιολόγηση προσωπικού, μην γελιόμαστε, ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη. Υπάρχουν Δημόσιοι υπάλληλοι και υπάλληλοι των ΟΤΑ που για είκοσι, τριάντα χρόνια έχουν αξιολογηθεί δυο, τρεις φορές και υπάρχει και η συντριπτική πλειοψηφία των Προϊσταμένων, που για να έχει το κεφάλι της ήσυχο βάζει σε όλους άριστα, Αυτά είναι μαϊμουδιές, δεν είναι αξιολογήσεις.