Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη
Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
γρ. ψαριανός στον επικοινωνία fm
Βεβαίως και θα τα δούμε τα Κύθηρα, Γρηγόρη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αρκεί να μην φυσάει πολύ όπως τώρα, για να μπορέσει να περάσει το μοναδικό πλοίο της ημέρας από Νεάπολη, ή αν αποφασίσει η αεροπορική εταιρεία που έχει πάρει την άγονη των Κυθήρων ότι την συμφέρι, και κάνει το δρομολόγιο... Όσο για τα Αντικύθηρα... μια προπαραμονή Χριστουγέννων που είχα μια δουλειά και τα επισκέφτηκα, λίγο έλειψε να κάνω Χριστούγεννα εκεί, γιατί το μεγάλο καράβι της γραμμής από τον Πειραιά που ερχότανε, λόγω δυνατών τοπικών αέρηδων, δυσκολευόταν να προσεγγίσει το μόλο του Ποταμού λόγω των απόκρυμνων βράχων που κατεβαίνουν τραχείς στο στενό φιόρδ του λιμανιού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑττική γη ναι... Δυσπρόσιτα όμως και ακριτικά, με Έλληνες που επιμένουν πισματικά...