Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη

Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

αφήστε όλα τα λουλούδια ν' ανθίσουν

alpha 989
5 Μαρτίου 2014


Συνέντευξη του Γρηγόρη Ψαριανού στον Σπύρο Χαριτάτο.

-Γρηγόρης Ψαριανός, βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, στην παρέα μας. Τι κάνετε;
Έχουμε πέσει και σε πολλά ποτάμια και ράφτινγκ έχουμε κάνει και από τις κολυμβήθρες έχουμε πηδήξει από ψηλά, απ’ τις ψηλές κολυμβήθρες όχι από αυτές του Σιλωάμ, κάτω του σκαντζόχοιρου.

-Διαβάστε μου λίγο τη δική σας σκέψη, τη δική σας άποψη για το νέο αυτό κόμμα, το νεοσύστατο, του δημοσιογράφου του Σταύρου Θεοδωράκη.
            «Αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν»,  λέει μια παλιά μαοϊκή παροιμία, κινέζικη, αλλά κινέζικη της πορείας προς το λαό. Αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν λοιπόν, καλό είναι αυτό αλλά αν όλα αυτά τα λουλούδια μπορούσαν ν’ αποτελέσουν έναν ωραίο κήπο, όλα μαζί, θα ήταν πολύ καλύτερα απ’ ότι να είναι μεμονωμένα το καθένα στη γλάστρα του.
Ο Σταύρος είναι φίλος. Μου προξένησε μεγάλη έκπληξη η κίνηση αυτή, η πρωτοβουλία. Καλά το ‘κανε, καλά την είδε τη δουλειά, μέσα σ’ όλη αυτή την πολυδιάσπαση, σου λέει, τι πέντε περιοχές της κεντροαριστεράς, τι έξι. Υπάρχει χώρος και για σας και για μένα και για δυο-τρεις ακόμα. Δηλαδή, μέχρι δέκα μπορούμε να φτιάξουμε καμιά εικοσαριά κόμματα. Νομίζω ότι όλα αυτά, κάποια στιγμή, κάπου, θα συναντηθούν. Είναι νομοτελειακό αυτό. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

-Λέτε ότι έρχεστε κοντά σ’ αυτό που είπε χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης, ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει και αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει είναι να υπάρχει μια συμμετοχική δημοκρατία που πολλοί, εκπροσωπώντας ένα κόμμα ή αν θέλετε ελεύθερα τη σκέψη τους, συμμετέχουν όλοι μαζί σε μια κοινή τάση, σε μια κοινή απόφαση;
            Αυτό έλεγε και η πρωτοβουλία των 5 Δημάρχων, το Φόρουμ που έγινε πριν 2-3 μήνες, όλες αυτές οι κινήσεις των μικρών τμημάτων και κομματιδίων και πολιτικών μορφωμάτων που ξεπήδησαν απ’ το πρώην ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Οι οικολόγοι είναι πολυδιασπασμένοι, υπάρχουν τάσεις και αποχρώσεις παντού, σε όλα τα κόμματα της λεγόμενης αυτής κεντροαριστεράς, του τρίτου πόλου, πως αλλιώς να το πω…

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

αν δεν πάω στου Θεοδωράκη θα πάω στου Χατζηδάκι

Ελευθεροτυπία
28-2-2014

συνέντευξη του Γρηγόρη Ψαριανού στον Απόστολο Διαμαντή

Κάθεται μόνος στο γραφείο του στη Βουλή και έχει μπροστά του ένα πάκο εφημερίδες. Καπνίζει ένα ψεύτικο τσιγάρο και μιλάει χωρίς σταματημό, αλλά συνεχώς τον διακόπτω. Όμως δεν χάνει καθόλου τον ειρμό του. Θέλει την ευρώπη ενωμένη σαν ένα κράτος, θέλει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και φοβάται ότι πιθανόν να πηγαίνουμε προς την καταστροφή. Ποιος ξέρει; Μπορεί να μην έχει και άδικο. Μια καταστροφή στο τόσο πάντα έρχεται. Και δεν είναι πάντα για κακό.
 - Δεν θα πας στο κόμμα του Θεοδωράκη;
Αν δεν πάω στου Θεοδωράκη θα πάω στου Χατζηδάκι!

-Ξέρεις πότε γίνονταν πολλά κόμματα; Ένα χρόνο πριν την Γαλλική Επανάσταση; Λες να ήμαστε πριν από Επανάσταση;
Είμαστε σε μια περίοδο που μπορεί να είναι πριν από ένα είδος καταστροφής.

- Και πως θα την αποφύγουμε;
Με εθνική συνεννόηση. Βεβαίως θα υπάρξει αυτή η συνεννόηση, αλλά μετά την καταστροφή. Το θέμα είναι να γίνει πριν.

- Αφού υπάρχει ήδη κυβέρνηση συνεννόησης, δεξιάς και σοσιαλιστών
Δεν είναι ακριβώς κυβέρνηση αυτό τα πράγμα. Είναι μια διαχείριση προηγούμενης κατάστασης.  Με τις ίδιες πατέντες όμως. Χωρίς καμία μεταρρύθμιση, καμία ανατροπή. Πολλά απ’ αυτά που οι τρόϊκες και τα καταραμένα μνημόνια ζητούσαν να γίνουν και που θα ΄πρεπε να τα είχαμε κάνει από μόνοι μας, ακόμα δεν γίνονται κι από την άλλη παίρνονται μέτρα που δεν τα ζητάει καμία τροϊκα, κάποιες μαϊμουδιές δικές μας δηλαδή.