Συνέντευξη του Γρηγόρη Ψαριανού στον Κόσμο του Επενδυτή
Ο Κόσμος του Επενδυτή 2/10/2010
(Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου)
Η Αριστερά με πολλά ψηφοδέλτια. Τι μήνυμα εκπέμπει στον κόσμο που δεν έχει παρακολουθήσει την πορεία του «πολυκερματισμού»;
Πάλι καλά που είναι 6-7 οι «αριστεροί συνδυασμοί» και όχι 37. Ο κατακερματισμός απογοητεύει τον κόσμο, για να μην πω εξοργίζει, δημιουργεί σύγχυση και με πρόσχημα ιδεολογικές καθαρότητες, ιδιόχρηση της μόνης αλήθειας και ασήμαντες για τον κόσμο ενδοαριστερές διαφοροποιήσεις και λοιμώξεις, στρώνει το δρόμο σε αντιδραστικές επιλογές όπως ο δικομματισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, οι δεξιές πρακτικές ή ακόμα και οι Αδόλφοι, όπως έγινε στη Γερμανία τη δεκαετία του ΄30. Όλα αυτά στον αντίποδα της πραγματικά αριστερής λογικής που είναι οι πλατύτερες συγκλίσεις, όπως ήταν το ΕΑΜ, η ΕΔΑ κλπ. Ζούμε τα συμπτώματα μιας βαριάς ασθένειας.
Πολλοί λένε «το μνημόνιο, n διαχωριστική γραμμή». Εσείς τι λέτε;
Η μόνη διαχωριστική γραμμή είναι το δημόσιο συμφέρον και όχι οι ιδεοληψίες, οι συντεχνιακές πρακτικές, τα κλειστά επαγγέλματα ή ακόμα και τα κεκτημένα μικρών ομάδων που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. Τα Μνημόνια, οι Τρόικες και τα ΔΝΤ αποτελούν βέβαια απειλή και είμαστε αντίθετοι στην προσφυγή σ’ αυτά αλλά είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία των δεινών. Είχαμε ένα αυτοκινητάκι κακοσυντηρημένο και προβληματικό απ’ τους χειριστές του, οι οποίοι και ως οδηγοί του, πότε ο ένας με τα πράσινα, πότε ο άλλος με τα γαλάζια το ρίξαν στο χαντάκι και το κάναν σαν τα μούτρα τους και έρχονται τα συνεργεία και οι φαναρτζήδες, τους οποίους θα ακριβοπληρώσουμε βέβαια, για να το συμμαζέψουν, να το επισκευάσουν. Κάτι αριστεροί λένε να το πάμε για απόσυρση ή να το αφήσουμε παλιοσίδερα στη χωματερή. Είναι λογική αυτή; Να μην το φτιάξουμε; Για τον στούκο οι φαναρτζήδες φταίνε ή οι σωφεράτζες μας; Υπάρχει μια αριστεροδεξιά αντιμνημονιακή δημαγωγία που «απαλλάσσει» το δικομματισμό από τις ευθύνες του, πως για όλα φταίνε οι ξένοι, οι Αμερικάνοι, οι Βρυξέλλες, το ΔΝΤ….. Όσο δημαγωγούμε για το Μνημόνιο, κινδυνεύουμε να συναντηθούμε στης Αττικής το μνημόσυνο.
Σας αρέσει ή όχι, μπορεί να μην είστε στον δεύτερο γύρο. Τι θα προτείνετε;
Τρίτο γύρο, όπως στο αντάρτικο. Πλάκα πλάκα σε κάποιους δήθεν αριστερούς θα αρέσει αυτό.
Εννιά υποψήφιοι περιφερειάρχες Αττικής. Ένας λόγος που ξεχωρίζετε;
Λοιπόν, να σας πω, θα δημοσιοποιήσουμε προτάσεις και μελέτες που θα κάνουν την Αττική καλύτερη και θα διορθώσουν όσο γίνεται τις αθλιότητες που έχουμε κάνει. Θα υπενθυμίσουμε σχέδια που δεν εκπονήθηκαν σώνει και καλά από αριστερούς, τα οποία θάφτηκαν στα συρτάρια και που, αν είχαν εφαρμοστεί, θα ήταν ανθρώπινη και η Αθήνα και η Αττική, σχέδια και μελέτες του Κανδύλη, του Δοξιάδη, του Τρίτση, του Μάνου, του ΤΕΕ, του ΕΜΠ και θα απαιτούμε την εφαρμογή τέτοιων σχεδίων από αυτούς που θα εκλεγούν. Αφορούν τα βουνά της Αττικής, το θαλάσσιο μέτωπο, τους δημόσιους χώρους και τα πάρκα, τους εναπομείναντες φυσικούς πνεύμονες, τα δημόσια εγκαταλελειμμένα και μη κτήρια, το ενεργειακό και βέβαια το αττικό περιβάλλον που απειλείται με βλάβες μη αναστρέψιμες, όπως και το μυαλό μας επίσης. Μάλλον θα’ μαι ο ενδέκατος, ελπίζοντας βέβαια πως οι έσχατοι έσονται πρώτοι.
«Καλλικράτης», ένας νέος θεσμός. Πιστεύετε ότι θα λειτουργήσει;
Όχι, δεν θα λειτουργήσει, όπως δεν λειτούργησε και ο Καποδίστριας. Είναι σε σωστή κατεύθυνση αλλά με λάθος εφαρμογή, όπως πολλά πράγματα στην Ελλάδα, όπως υπάρχοντες νόμοι που δεν εφαρμόζονται, όπως νόμοι και προγράμματα που εφαρμόζονται στρεβλά. Θυμηθείτε: σε μερικά χρόνια, μετά τον Καποδίστρια και τον Καλλικράτη, θα προταθεί νέα περιφερειακή ανασυγκρότηση με το όνομα Ικτίνος. Ελπίζω τότε να έχουμε καταφέρει την αποκέντρωση και μια πραγματικά πολυπεριφερειακή ανάπτυξη.
Το προφίλ σας είναι αρκούντως «αντιεξουσιαστικό». Ένας «αντιεξουσιαστής» μίνι πρωθυπουργός Αττικής;
Πόσο μίνι; Εννοείτε κάτι σαν μπρελόκ; Δεν είμαι εγώ αντιεξουσιαστής, η εξουσία είναι εχθρός της κοινωνίας, τρισάθλια και απάνθρωπη. Αυτή πρέπει να αλλάξει και εμείς από πελάτες της ή πωλητές να ξαναγίνουμε πολίτες. Αν είναι αντιεξουσιαστικό το να κρεμάσουμε αυτούς που μας έριξαν στην καταστροφή , ναι, είμαι αντιεξουσιαστής. Εσείς δεν είστε; Δεν πρέπει όσοι λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία και τη ζωή μας να διαπομπευτούν και να δημευτούν οι περιουσίες τους-αποτέλεσμα παράνομου πλουτισμού; Η Ιστορία έχει πολλά τέτοια παραδείγματα. Μακάρι να τα ακολουθήσουμε. Και για να κλείσω με την περιφέρειά μας, ελπίζω η Αττική να μην μπει στην εντατική.
Γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε ή ζούμε σε έναν τόπο μαγικό, σα ζωγραφιά γεμάτη χρώματα, ιστορία, μνήμες, τη λαμπερότερη θάλασσα και τον ωραιότερο ουρανό. Καταφέραμε (πώς το καταφέραμε αυτό;) μέσα σε 50 χρόνια να κάνουμε την Αττική σχεδόν μια μουτζούρα. Γκρίζα, ασφυκτική, μισοκαμένη και πνιγηρή. Αυτό το τοπίο θέλουμε να το αλλάξουμε. Δεν είναι ένα αριστερό ή δεξιό ή κεντρώο ή κομματικό όραμα. Είναι ανάγκη για τα παιδιά μας και είναι επιθυμία όλων μας.
Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη
Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου