Γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε ή ζούμε σε έναν τόπο μαγικό, σα ζωγραφιά γεμάτη χρώματα, ιστορία, μνήμες, τη λαμπερότερη θάλασσα και τον ωραιότερο ουρανό. Καταφέραμε (πώς το καταφέραμε αυτό;) μέσα σε 50 χρόνια να κάνουμε την Αττική σχεδόν μια μουτζούρα. Γκρίζα, ασφυκτική, μισοκαμένη και πνιγηρή. Αυτό το τοπίο θέλουμε να το αλλάξουμε. Δεν είναι ένα αριστερό ή δεξιό ή κεντρώο ή κομματικό όραμα. Είναι ανάγκη για τα παιδιά μας και είναι επιθυμία όλων μας.
Βεβαίως και θα τα δούμε τα Κύθηρα, Γρηγόρη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αρκεί να μην φυσάει πολύ όπως τώρα, για να μπορέσει να περάσει το μοναδικό πλοίο της ημέρας από Νεάπολη, ή αν αποφασίσει η αεροπορική εταιρεία που έχει πάρει την άγονη των Κυθήρων ότι την συμφέρι, και κάνει το δρομολόγιο... Όσο για τα Αντικύθηρα... μια προπαραμονή Χριστουγέννων που είχα μια δουλειά και τα επισκέφτηκα, λίγο έλειψε να κάνω Χριστούγεννα εκεί, γιατί το μεγάλο καράβι της γραμμής από τον Πειραιά που ερχότανε, λόγω δυνατών τοπικών αέρηδων, δυσκολευόταν να προσεγγίσει το μόλο του Ποταμού λόγω των απόκρυμνων βράχων που κατεβαίνουν τραχείς στο στενό φιόρδ του λιμανιού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑττική γη ναι... Δυσπρόσιτα όμως και ακριτικά, με Έλληνες που επιμένουν πισματικά...