Σκέψεις για την 7η Νοεμβρίου
Διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης λίγες είναι οι στιγμές που δεν θα κλείσεις τα μάτια σου στη θέα ενός ηλικιωμένου άστεγου επαίτη, που θα δεν στρέψεις το βλέμμα αλλού για να αποφύγεις τον εικοσάχρονο που τρυπιέται δίπλα στη στοίβα των σκουπιδιών, που δεν θα επιταχύνεις το βήμα με κατεβασμένο το κεφάλι όταν κάποιος τείνει να σου μιλήσει στο δρόμο … και λίγο αργότερα θα καταλάβεις πως ήταν απλώς ένας φίλος από τα παλιά… Γινήκαμε έτσι.
Κι όσο οι γειτονιές μας εξαθλιώνονται, κι οι ζωές μας επίσης, κάποιοι άλλοι κάνουν πολιτικές καριέρες χρησιμοποιώντας το πόνο των άλλων, των λιγότερο τυχερών, για να τρομοκρατούν τους άλλους, τους λιγότερους άτυχους –και εν τω μεταξύ οι άγνωστοι-γνωστοί, κερδοσκοπούν. Για πόσο καιρό ακόμα θα το επιτρέπουμε αυτό;
Δεν ζητάω ψήφο. Δεν είμαι εγώ το θέμα μας. Εμείς είμαστε το θέμα. Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, όλων, των λιγότερο ή περισσότερο τυχερών…. Σε αυτό προσβλέπω την 7η Νοεμβρίου.
Γιατί, όπως λέει και ένα γκράφιτι των Εξαρχείων, … πατρίδα μου δεν είναι μόνο εκεί που αγάπησα, πατρίδα μου είναι και εκεί που μίσησα. … Πατρίδα μου είναι εκεί που νοιάζομαι…
Να είστε καλά
Αφροδίτη
Γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε ή ζούμε σε έναν τόπο μαγικό, σα ζωγραφιά γεμάτη χρώματα, ιστορία, μνήμες, τη λαμπερότερη θάλασσα και τον ωραιότερο ουρανό. Καταφέραμε (πώς το καταφέραμε αυτό;) μέσα σε 50 χρόνια να κάνουμε την Αττική σχεδόν μια μουτζούρα. Γκρίζα, ασφυκτική, μισοκαμένη και πνιγηρή. Αυτό το τοπίο θέλουμε να το αλλάξουμε. Δεν είναι ένα αριστερό ή δεξιό ή κεντρώο ή κομματικό όραμα. Είναι ανάγκη για τα παιδιά μας και είναι επιθυμία όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου