Συνέντευξη Γρ. Ψαριανού στην εφημερίδα Έθνος
Έθνος
06.11.2010
Συνέντευξη στον Παναγιώτη Τσούτσια
«Αποτελεσματικές πολιτικές»
Γρηγόρης Ψαριανός, υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι «καταγραφή κομματικών ποσοστών», επισημαίνει ο υποψήφιος περιφερειάρχης Γρηγόρης Ψαριανός, προσθέτοντας ότι «δεν υπάρχει φρέσκο ή μπαγιάτικο, υπάρχουν μόνο αποτελεσματικές ή όχι πολιτικές»
«Λεφτά υπάρχουν». Πού πήγαν τελικά τα λεφτά;
- Φοβάμαι ότι, σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο σε τσέπες πολιτικών, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά στην καταστροφή της Ελλάδας, και ιδίως της Αττικής. Μέχρι το 2007 είχαμε έναν οικοδομικό οργασμό και τίποτα δεν έμεινε άκτιστο. Τις μεζονέτες επιδότησαν τα λεφτά. Γιατί καμία ανάλγητη νεοφιλελεύθερη τρόικα δεν θα μας σταματήσει, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να καταστρέφουμε ό,τι έχουμε.
Σας είπα ακόμα πόσο κακός, πολύ κακός είναι ο νεοφιλελευθερισμός; Ιδίως σε κάτι δυτικές χώρες, που πίνει το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας; Τώρα, πώς κάτι νεοφιλελεύθερες χώρες έχουν αυστηρότατες πράσινες ζώνες ανάμεσα στις πόλεις τους και δεν μπαίνει η Λούτσα μέσα στα Σπάτα και η Νέα Μάκρη μέσα στη Ραφήνα, που μπαίνει στο Πικέρμι, που μπαίνει στην Παλλήνη, που μπαίνει στα Γλυκά Νερά, που μπαίνει στην Αγία Παρασκευή, αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω, όμως, πόσο κακός είναι ο νεοφιλελευθερισμός.
Γιατί είστε εσείς υποψήφιος περιφερειάρχης και όχι κάποιο άλλο, πιο φρέσκο στέλεχος;
- Γιατί δεν είμαι στέλεχος. Επίσης, δεν υπάρχει φρέσκο και μπαγιάτικο, υπάρχουν μόνο αποτελεσματικές ή όχι πολιτικές. Πολλά έχω κάνει στη ζωή μου, στέλεχος όμως δεν υπήρξα ποτέ. Ευχής έργον θα ήταν να συμφωνούσαμε όσοι έχουμε κοινό τόπο σε έναν Καμίνη για την περιφέρεια. Δεν συμφωνήσαμε κι έπεσε ο κλήρος στον υποφαινόμενο.
Στόχος μας ήταν να κάνουμε ένα ψηφοδέλτιο που να μην είναι της Δημοκρατικής Αριστεράς, να περιλαμβάνει αριστερούς, κεντρώους, ανέντακτους, επιστήμονες, διανοουμένους, απλούς εργαζόμενους.
Αν το δείτε, θα διαπιστώσετε ότι πάνω απ’ τους μισούς υποψηφίους δεν είναι κομματικά μέλη και αρκετοί δεν είναι καν από τον χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και δεν είναι οι αυτοδιοικητικές εκλογές «καταγραφή κομματικών ποσοστών». Υπάρχουν οι εθνικές εκλογές γι’ αυτό.
Γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε ή ζούμε σε έναν τόπο μαγικό, σα ζωγραφιά γεμάτη χρώματα, ιστορία, μνήμες, τη λαμπερότερη θάλασσα και τον ωραιότερο ουρανό. Καταφέραμε (πώς το καταφέραμε αυτό;) μέσα σε 50 χρόνια να κάνουμε την Αττική σχεδόν μια μουτζούρα. Γκρίζα, ασφυκτική, μισοκαμένη και πνιγηρή. Αυτό το τοπίο θέλουμε να το αλλάξουμε. Δεν είναι ένα αριστερό ή δεξιό ή κεντρώο ή κομματικό όραμα. Είναι ανάγκη για τα παιδιά μας και είναι επιθυμία όλων μας.
Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη
Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου