αττική γη: Σταυροδοσία Δυτικού Τομέα Αθηνών

Γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε ή ζούμε σε έναν τόπο μαγικό, σα ζωγραφιά γεμάτη χρώματα, ιστορία, μνήμες, τη λαμπερότερη θάλασσα και τον ωραιότερο ουρανό. Καταφέραμε (πώς το καταφέραμε αυτό;) μέσα σε 50 χρόνια να κάνουμε την Αττική σχεδόν μια μουτζούρα. Γκρίζα, ασφυκτική, μισοκαμένη και πνιγηρή. Αυτό το τοπίο θέλουμε να το αλλάξουμε. Δεν είναι ένα αριστερό ή δεξιό ή κεντρώο ή κομματικό όραμα. Είναι ανάγκη για τα παιδιά μας και είναι επιθυμία όλων μας.

Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη

Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Σταυροδοσία Δυτικού Τομέα Αθηνών

Δυτικός Τομέας

Περιφερειάρχης Γρηγόρης Ψαριανός 6.384

Αντιπεριφερειάρχης Γωγώ Κανελλοπούλου 6.384

1. Αλεβίζου Δήμητρα 1159

2. Πούλου Σοφία 777

3. Δρακωνάκη Ιωάννα 722

4. Στασινός Παναγιώτης 599

5. Βερύκιος Θεόφιλος 535

6. Απολλωνάτος Ευάγγελος 483

7. Γιάλλος Νικόλαος 475

8. Βεντουράτος Ευθύμιος 466

9. Ανδρεάκος Μιχαήλ 436

10. Δαρσινός Αναστάσιος 430

11. Ανδρικόπουλος Μιλτιάδης 356

12. Νεαμονιτός Κωνσταντίνος 345

13. Προμπονάς Σταύρος 320

14. Τσικνιάς Αθανάσιος 298

15. Πέρρος Χρήστος 267

16. Δημητρός Δημήτριος 233

17. Καραχρήστος Ιωάννης 206

Με την επιφύλαξη της αντιγραφής από τις λίστες του Πρωτοδικείου

Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Σταυροδοσία Δυτικού Τομέα Αθηνών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου