αττική γη: Σταυροδοσία Βόρειου Τομέα Αθηνών

Γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε ή ζούμε σε έναν τόπο μαγικό, σα ζωγραφιά γεμάτη χρώματα, ιστορία, μνήμες, τη λαμπερότερη θάλασσα και τον ωραιότερο ουρανό. Καταφέραμε (πώς το καταφέραμε αυτό;) μέσα σε 50 χρόνια να κάνουμε την Αττική σχεδόν μια μουτζούρα. Γκρίζα, ασφυκτική, μισοκαμένη και πνιγηρή. Αυτό το τοπίο θέλουμε να το αλλάξουμε. Δεν είναι ένα αριστερό ή δεξιό ή κεντρώο ή κομματικό όραμα. Είναι ανάγκη για τα παιδιά μας και είναι επιθυμία όλων μας.

Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη

Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Σταυροδοσία Βόρειου Τομέα Αθηνών

Βόρειος Τομέας

Περιφερειάρχης Γρηγόρης Ψαριανός 11.008

Αντιπεριφερειάρχης Νότης Μαυρουδής 11.008

1. Κιντή Σοφία 1133

2. Βαρελάς Δημήτριος 970

3. Ζαράνη Χαρά 949

4. Λιοναράκη Μυρσίνη-Αικατερίνη 939

5. Μακρή Βικτώρια (Βίκυ) 689

6. Διαμαντοπούλου Χρυσούλα 665

7. Ψωμαδέλλη Χρυσούλα 643

8. Γεωργακοπούλου Ελένη 628

9. Ζόμπολας Νέστωρ 615

10. Κοντολέων Ελένη (Έλια) 615

11. Παγώνη Ειρήνη 605

12. Πολίτη Τατιανή (Τατιάνα) 587

13. Ρουμελιώτης Παναγιώτης 485

14. Μοναστηριώτης Ευάγγελος 427

15. Φλωράκης Σωτήριος 418

16. Σιδηρόπουλος Γαβριήλ 391

17. Τόλιος Διομήδης 361

18. Μπουροβίλης Πέτρος 299

19. Ρηγίνος Μιχαήλ 286

20. Σωτηροπούλου-Τσαχουρίδου Θ. 276

21. Παπαδόπουλος Βασίλειος 212

22. Χριστόπουλος Αλέξιος 192

Με την επιφύλαξη της αντιγραφής από τις λίστες του Πρωτοδικείου

Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Σταυροδοσία Βόρειου Τομέα Αθηνών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου