Διαλογος με τον Δημητρη Πικιωνη

Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματοςόπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια.Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε:«Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση.Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα τουΠου είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα.
Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Εγκαταλειμμένα οχήματα σε δημόσιους χώρους

ΕΡΩΤΗΣΗ – 16/05/2011

Προς τους κ.κ. Υπουργούς

Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
Θέμα: «Εγκαταλειμμένα οχήματα σε δημόσιους χώρους»
Τα δεκάδες χιλιάδες εγκαταλειμμένα οχήματα αποτελούν ιδιαίτερο πρόβλημα για οποιαδήποτε περιοχή, πόσο μάλλον για μια μεγάλη πόλη, όπου η στενότητα χώρου και η δυσκολία κίνησης είναι δεδομένα. Πέρα από το ότι καταλαμβάνουν θέσεις στάθμευσης, αποτελούν και εστίες μόλυνσης, καθώς με την πάροδο του χρόνου μετατρέπονται σε «σκουπιδοτενεκέδες» και μέσα και γύρω τους. Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, σε διάστημα 2 μηνών, απομακρύνθηκαν κυρίως από περιβάλλοντες χώρους ολυμπιακών εγκαταστάσεων ή δρόμους πρόσβασης σε αυτές περίπου 40.000 εγκαταλειμμένα οχήματα από τα 120.000 που υπήρχαν στα όρια του Δήμου Αθηναίων. Δυστυχώς, τέτοιες δραστικές κινήσεις δεν έχουν επαναληφθεί έκτοτε. Έχουμε επανειλημμένα θέσει το συγκεκριμένο πρόβλημα τόσο στο Υπ. Περιβάλλοντος όσο και στο Υπ. Εσωτερικών, σε δημοτικά συμβούλια και στην Περιφέρεια. Μάλιστα, την τελευταία φορά που θέσαμε το θέμα στην Περιφέρεια Αττικής υπήρξε ομόφωνη απόφαση να απομακρυνθούν όσο το δυνατόν περισσότερα εγκαταλειμμένα οχήματα με τη σύμπραξη των συναρμόδιων Υπουργείων και Οργανισμών Αυτοδιοίκησης και μάλιστα ως τις 5 Ιουνίου που είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Το Υπ. Εσωτερικών τόνιζε στην τελευταία του απάντηση (αρ. πρωτ. 70675/8-12-2009) ότι «οι ΟΤΑ α’ βαθμού οφείλουν να προβαίνουν σε κάθε ενέργεια αρμοδιότητάς τους για τον άμεσο εντοπισμό και απομάκρυνση των εγκαταλειμμένων οχημάτων… και να μεριμνήσουν για την αποτελεσματική οργάνωση και θετική ανταπόκριση των υπηρεσιών τους που είναι αρμόδιες για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση των προβλεπόμενων σχετικών διαδικασιών».